(J.K. o elitach solidarności 89-94)Ten stan rozkoszy było po nich widać, jak ktoś ich oglądał wtedy z bliska. I przenosili go, subiektywnie i w wielu wypadkach uczciwie, na całe społeczeństwo. A tych, którzy ten spokój zakłócali, traktowali jak awanturników.

- Bo byliście nimi, Jarek, naprawdę, swoje cele - zakładam - czyste, opakowując w niedopuszczalną, awanturniczą formę.

- Gdzie to widziałaś? Dziewczyno! W czym!

- W waszym Tygodniku "Solidarność" na przykład. Biorąc go do ręki czułam się oblepiona nienawiścią.

- Jaką znowu nienawiścią?

- Jeden szczuł na drugiego, nie widziałeś?

- Widziałem. Tylko że to j a czułem się jedną z głównych ofiar tej agresji. Chyba na nikogo tyle pomyj w tym kraju nie wylano, co na mnie. I to z jakiego powodu? Że inaczej odbierałem rzeczywistość niż Michnik czy Geremek!

- Zresztą zniszczyliście go.

- Kochana, jego nakład i tak by spadł. Na gazety trzeba mieć pieniądze! A my tych pieniędzy nie mieliśmy! Dlatego założyliśmy spółkę "Telegraf’, chcieliśmy zrobić z niej dużą firmę, która miałaby wystarczające obroty, by przy okazji sfinansować wydawanie dobrego, wielonakładowego, poważnego tygodnika, co - jak wiadomo - wymaga dofinansowywania przez dłuższy czas. Podniósł się wrzask, obsmarowano nas w prasie, że wzięliśmy forsę od różnych komunistycznych firm.

- Bo wzięliście.

- Oni kupili akcje, zgodnie z prawem. Bo widzisz, na tym polega polski fenomen, że pieniądze, duże pieniądze mają tylko oni.

- Ale jak się kooperuje z Tuderkiem, byłym aktywistą PZPR-u, nie krzyczy się o dekomunizacji!

- A dlaczego nie? Zrozum, że w przeciwnym razie nikt by w Polsce nie mógł powiedzieć o dekomunizacji.