Ludziska którzy piszą "nie wyjeżdżaj, mi jest lepiej w Polsce" to tacy, którzy nigdy nie byli za granicą

Ja akurat również myślę o wyjeździe, ale gdzieś znacznie dalej. Japonia, Nowa Zelandia, Singapur może.

Co do GB natomiast to dziękuję bardzo. Polacy nie mają kultury picia, ale angoli to mogliby uczyć ogłady.

po pewnym czasie zaczniesz tesknic za staropolskim "kurwa"

To wszystko to pryszcz.
Najgorsze sa stosunki matka-syn w celu pomagania zrobienia kariery temu drugiemu...

Ja akurat również myślę o wyjeździe, ale gdzieś znacznie dalej. Japonia, Nowa Zelandia, Singapur może.

Co do GB natomiast to dziękuję bardzo. Polacy nie mają kultury picia, ale angoli to mogliby uczyć ogłady.

Na wakacje czy w celach zarobkowych?

napisz coś więcej ;D

Matka robi dobrze synkowi

Matka robi dobrze synkowi, zeby nie zajmowal sie dziewczynkami, tylko sie uczyl zeby dostac prace w wymarzonej (odgornie narzuconej) korporacji.
Nie jest to jakis promil, czy niewielki procent. Z tego co pamietam dotyczylo to ok. 25-30% 'rodzin'.

Napisz coś więcej.

Japoński system edukacji ciągle uchodzi za najbardziej wymagający na świecie, a właściwe przedszkole Hitoshiego jest początkiem drogi na właściwą uczelnię, w której to drodze Aiko będzie mu dzielnie towarzyszyć. Malutcy uczniowie w ciemnych mundurkach, szytych na wzór wojskowych uniformów, z wielkimi skórzanymi tornistrami i nóżkami gołymi niezależnie od pory roku to jeden z klasycznych obrazków ze współczesnej Japonii. Siedząc grzecznie w wagonach metra, nienagannie czyści i schludni, czytają coś ze swoich książeczek i nawet osoba rzadko wpadająca w rozczulenie na widok dzieci ma niepohamowaną ochotę powiedzieć: „Kawaii”. „Mama edukacyjna” i jej studiujący w pocie czoła synek to popularne postaci komiksów, w których „mama edukacyjna” zmienia się w mamagon, czyli „mamę - potwora” gotowego do strasznych czynów, łącznie z kazirodztwem, by tylko syn skupił się na nauce i dostał na wymarzony uniwersytet. Wielu japońskich uczonych i publicystów krytykuje ten system, który produkuje efektywnych pracowników, ale zabija indywidualność i jak walec miażdży słabszych lub po prostu innych. Utkwiła mi w pamięci głośna przed kilku laty historia japońskiej mamy, która zamordowała dziewczynkę z sąsiedniego domu, bo grą na fortepianie rozpraszała jej studiującego jedynaka. Dzieci z mojego sąsiedztwa na Ishikawa-dai nigdy nie bawiły się na spokojnych uliczkach, wprost zapraszających do rowerowych wyścigów, nigdy nie buszowały w tajemniczych zaroślach na górce między dwoma domami, gdzie jakimś cudem nic jeszcze nie zbudowano. Nie miały na to czasu.