A jeśli kogoś faktycznie interesuje ten temat, polecam powieść Somozy 'Klara i półmrok', która jest apelem o to, by przywrócić sztuce jej piękno i uznać na powrót, że są granice, których nie powinna przekraczać.

Mnie wkurwia to, ze to co prezentuja wspolczesne gry (muzyka, level design, character design, story) nie jest postrzegane jako sztuka, a takie scierwo, ktore wkleilem w 1 poscie gdzie koles stoi sobie w oknie i radosnie sie masturbuje patrzac na biegajace po scenie cycki - jest.

Tylko, ze ja mam racje a oni sa zjebani. </thread>

(...)
Co co samego piękna natomiast, to oczywiście, to, jak je postrzegamy uzależnione jest od kultury w jakiej się wychowaliśmy. Nieprawdą jednak jest stwierdzenie, że piękno jest całkowicie subiektywne. Przeprowadzono wiele badań (odkrycie kanonu piękna spędza sen z powiek artystom, filozofom i naukowcom od tysiącleci), i stwierdzono, że już jak się rodzimy, mamy wyryte w mózgu archetypy piękna. (...)
Potem rozpoczyna się proces wychowywania w danej kulturze, uczymy się, że to jest dobre, a to nie, to jest pożądane, a to nie. Jest to przyczyną ogromnych różnic w upodobaniach. Niemniej jednak piękno nie jest tak subiektywne, jak mogłoby się wydawać i jest prawdopodobne, że istnieje piękno uniwersalne.

(...)
Wracając do piękna uniwersalnego - oczywiście, że wrodzone umiłowanie dla zdrowia jest bardzo prozaiczne, nie ma to jednak żadnego znaczenia dla samego piękna. Za piękny uznamy krajobraz, który daje nam duże szanse na przeżycie, ale to przecież nie oznacza, że jest on mniej piekny.

Wręcz przeciwnie, 'piękno' od zawsze było nośnikiem innych wartości. To, że za piękne uznajemy rzeczy kojarzące się z najbardziej uniwersalną wartością - życiem - jest jedynie dowodem na to, że piękno JEST w określonym stopniu obiektywne.
(...)

Plutonka spisz swoje wynurzenia i wydaj w formie ksiazkowej. W wiejskich remizach i u soltysa beda hitem wydawnicznym i nauczysz spolecznsoci wiejskie jak obcowac ze sztuka i pieknem. lmao