Rozpocznę z grubej rury – Stonekeep, Eye of Beholder, Ishar, Anvil of Dawn, masa gier związanych z uniwersum Might & Magic. No właśnie, no właśnie. A co dalej? Dlaczego tak właściwie nie za bardzo jestem w stanie wymienić jakiegoś sensownego tytułu po nich? Pewnie dlatego, że fani oldschoolowych dungeon crawlerów przez bardzo długi czas byli zaniedbywani. Fakt, faktem były takie cudeńka jak Torment, Baldur’s Gate lub nowszy Neverwinter Nights. Nawet powstały takie mega rozpoznawalne marki jak Dragon Age (ze wszystkimi swoimi wzlotami i upadkami), Mass Effect. To co łączy te wszystkie gry to fantasy i science/fiction tzw. RPG genre. Ale nadal nie są to dungeon crawlery które w swojej prostocie potrafiły wciągnąć jak bagno, przyszpilić gracza tak bardzo, że aż cucił się ze strachem w oczach patrząc na wschodzące słońce za oknem i z myślą o w mordę zaraz idę do roboty/szkoły. 12 Kwiecień 2012, BOOM! Z mroków indie sceny wychodzi Legend of Grimrock, tłumy szaleją, matki z dziećmi na rękach zaczynają płakać ze szczęścia a hordy mężczyzn zaczynają budować pomniki na cześć tej produkcji. Może tylko odrobinkę przesadzam. Legend of Grimrock było jak obiad dla wygłodniałych. Oczywiście miało swoje wady ale ze względu na to, że tak mało gier powstaje w tym genre i tak większość była zachwycona. Kto nie grał w LoGa ten ma sporo do nadrobienia.

15 Październik 2014 – stare pomniki zostają zastąpione nowymi, matki znów zaczynają płakać ze szczęścia, portfele chudną a kabza studia Almost Human pęka w szwach. Nadszedł czas Legend of Grimrock 2. Nie ukrywam, że po przejściu jedyneczki zacząłem śledzić devblog producentów, czytając, chłonąc wszystkie informacje no i oczywiście mając nadzieję, że nieco zepsuty system walki z jedynki zostanie zastąpiony nowym, turowym. Oczywiście ze względu na swoje roztrzepanie przegapiłem release. Nadrobiłem to oczywiście ekspresowym zakupem, herbatą na stole, słuchawkami na uszach i Legend of Grimrock 2 na ekranie.

Zacznijmy od samego początku. Oczywiście wiedziałem czego mam się spodziewać po tej części, ale spodziewać się to co innego niż zagrać. Wbrew jedyneczki na ekranie pojawił się obraz egzotycznej, kolorowej wyspy, nie wiele myśląc przeszedłem przez opcje, ustawiłem odpowiednio wszystkie suwaczki i kliknąłem na magiczny guzik New Game. To co mi się spodobało od razu to ustawienie poziomów trudności. Po pierwsze, mamy zwykły podział golden-trójcy czyli - easy, normal i hard. Po drugie mamy pozycję jak ironman które pozwalają nam zapisywać grę przy kryształach życia lub dla tych którzy chcą jeszcze bardziej wskoczyć w hardcore rozgrywki można uaktywnić opcję jednorazowych kryształów życia. A dla tych którzy mają radochę z zabawy z ołówkiem i kartką papieru jest możliwość wyłączenia automapy co zmusza nas właśnie do plastycznych wypocin i rysowania własnoręcznych map. Ja nie ukrywam, wybrałem opcję normal i kliknąłem continue. Kolejno gra spytała mnie czy mam ochotę zagrać predefiniowanym party czy tez mam ochotę wkręcić się w tabelki, cyferki i literki przy generowaniu własnego zespołu. Oczywiście, odruch bezwarunkowy zadziałał i wybrałem tę drugą opcję. Do zapełnienia mamy cztery sloty. Clicken na każdy, pojawiły się mordeczki naszych postaci. Oczywiście defaultowo są to ludzie ale do dyspozycji mamy pięć ras:
• Ludzi którzy mogą być kim tylko zapragną a na dodatek mają bonus do zgarnianego doświadczenia,
• Minotaury, Minosy czyli maszynki stworzone głównie do brutalnej walki mieczami, buzdyganami i innymi śmiercionośnymi narzędziami którzy uzyskują dodatkowe bonusy od noszenia czaszek poległych przeciwników,
• Lizardmeni, jaszczuroludzie, jaszczuroczłeki, Ci którym się nie ufa, którzy polegają na swoim sprycie i zwinności a dzięki swojej łuskowatej skórze mają zwiększone odporności przed wszystkim co tylko może ich zranić,
• Insektoidzi, jak nazwa wskazuje ludziopszczółki, ludziomuchy i inne ludzioinsekty którzy przez to jak bardzo są inni od nas, ludzi, mają niesamowite przywiązanie do magii z którego nie boją się korzystać jako siejący zniszczenie magowie,
• Ratlingi, Skaveny z Warhammera, Szczuroludzie, dla mnie osobiście kojarzą się one z bojowymi chomikami, trzeba jednak pamiętac, że nie dają się one głaskać po futerku tylko odgryzają rączki na miejscu.
Każda z powyższych ras ma swoje zady i walety, trzeba wziąć wszystko pod uwagę podczas kreowania swojej drużyny bo w końcu będziemy z nimi związani przez najbliższe parenaście godzin. Bo na tyle trzeba się nastawić grając w Legend of Grimrock 2. Oczywiście rasy to dopiero początek, trzeba przejść do wyboru klas.
• Alchemik – jest to nowa klasa której nie było w poprzedniej części, mistrzowie broni palnej a za specjalną zdolność mają chodowanie ziółek w swoim inventory. Może brzmi to nieco zabawnie, ale jednak alchemia potrafi uratować nie raz i nie dwa wyjść z niezłych opresji.
• Barbarian, co tu się rozpisywać – CONAN SMASH! CONAN BASH!
• Battle Mage – kolejna nowa klasa której nie było w jedynce. Hybryda, połączenie wojownika z magiem. Ktoś kto potrafi nieźle władać mieczem i siać zniszczenie czarami. Ciekawy wybór, biorąc pod uwage, że w trakcie gry możemy dowolnie zmieniać szyk naszej drużyny (co jest mocno istotne podczas walki)
• Fighter – mistrzowie we władaniu wszelaką bronią,
• Knight – zakuta pała z tarczą w ręku, ktoś kto jest odpowiedzialny za to żeby magowie nie padli od byle podmuchu.
• Rogue – ta klasa jest rozumiana jako mistrz broni strzeleckiej (ale nie palnej) lub tez nożownik, ktoś kt opolega na swoim sprycie i zręczności.
• Wizard – czarodziej, ten który jest chroniony przez Fightera i sieje zniszczenie za pomocą mistycznych inkantacji.
• Farmer – tak dokładnie, klasa która była zapowiedziana jako secret. Farmer jest kimś kto nie zbiera doświadczenia za zabijanie przeciwników ale za jedzenie. Jego specjalność to chodowanie jedzonka w inventory. Ciekawe... ciekawe...

No właśnie jak już widzicie mamy do wyboru 40 kombinacji a gdyby tego było mało to na samym początku musimy wybrać tzw. Traity, skille czyli umiejętności z których będziemy korzystać w trakcie walki, od umiejętności machania mieczykami przez umiejętne wykorzystanie lekkich lub ciężkich zbrój po umiejętne władanie czterema żywiołami magii. Dlaczego wszędzie dopisałem umiejętne? Dlatego, że zazwyczaj będziemy w stanie wykorzystać dany oręż lecz bez odpowiedniej umiejętności albo nawet poziomu danej umiejętności nie będziemy w stanie wykorzystać go w odpowiedni sukces, tzw. Wymaksować efektu końcowego. Przykładem może być jedna z pierwszych broni którą znajdujemy, rapier. Rapier do swobodnego wykorzystania wymaga 1 poziom light weapons, jego przelicznik wynosi 5+15 (z pamięci) + siła. Do tego rapier posiada również specjalny atak który wymaga trzech punktów w tej samej umiejętności. Ta sama sytuacja jest w zbrojach, owszem możemy założyc skórznie ale będzie ona krępowała nasze ruchy poprzez co zmniejszy umiejętność unikania ataków – coś za coś. Tym miłym tonem przejdźmy płynnie do magyi. Tak jak i w poprzedniej części tak i tutaj aby rzucić czar musimy go ułożyć odpowiednio z run których jest dziewięć. No właśnie a skąd mamy wiedzieć jak ułożyć runy? Metodą prób i błędów! Albo szukając odpowiednich scrolli które mają na sobie wypisaną ‘receptę’ czaru. Zaznaczę, że w poprzedniej części nie znalazłem nawet połowy recept. Dodatkowo utrudnieniem jest fakt, że aby wyczarować czar musimy mieć odpowiedni poziom szkoły magii. Co oznacza tyle, że możemy ułożyc odpowiedni układ run a nie wyczarować tego czaru do momentu aż nie będziemy mieli odpowiedniego skilla. Kolejnym usprawnieniem jest tzw. księga czarów w której zapisane zostały czary które już odkryliśmy. Uwierzcie mi, miałem parę takich sytuacji w których miałem zaćmienie i nie mogłem ułożyc w odpowiedni wzór run.

A jak sam gameplay? W końcu ułożyliśmy już naszą drużynę i pora przejść do sedna rozgrywki. Po kolejnym kliknięciu w continiu oglądamy filmik który... a to już sami pooglądajcie, podpowiem tylko tyle, że znów jesteśmy więźniami. Grafika nadal jest bardzo ładna, światła tańczą na wypolerowanych przez ocean skałach, woda wygląda całkiem zacnie i przyjemnie. W poprzedniej części poruszalismy się tylko w lochach a tutaj... startujemy na wyspie i swoje pierwsze kroki stawiamy na wygrzanym piasku pięknej egzotycznej plaży. Grafika w stosunku do poprzedniej części jest według mnie ładniejsza i bardziej szczegółowa. Poruszamy się tzw. skokowo, po klatkach. Nie ma wolnego ruchu jak chociażby w Might and Magic VII (epic!) chociaż nie jest to według mnie żadną przeszkodą a nawet wzbudza we mnie nostalgiczne wspomnienia. Przejdźmy do walki, Ci którzy grali w pierwszą część pewnie pamiętają, że poprzednio walka polegała na tzw. bunnyhoppingu, otaczaniu, strategicznym tańczeniu dookoła stwora. Tutaj jest nieco inaczej, nie zrozumcie mnie źle, nadal walka polega na tańczeniu z mobkami ale teraz te stworki mają specjalne umiejętności/zdolności. Nie jest to zawężone do specjalnych przeciwników których spotykamy tylko w odpowiednich lokacjach, ale już sam początkowy, pierwszy przeciwnik potrafi zaskoczyć. Wielki żółw zaskoczy nas tym, że nie zadamy mu żadnych obrażeń w skorupę lub tym, że w odpowiednim momencie może nas zaszarżować. Ryboludzie którzy potrafią stanąc w oddali i czekać na moment aż do nich podejdziemy a gdy to już zrobimy to wyskoczą w powietrze starając się nadziać nas na harpun. Takie małe zmiany w mechanice walki sprawiły, że stara strategia tańczenia nabrała nowego kolorytu, zastanawiam się tylko jak to będzie wyglądać po parunastu godzinach gry. Swoją drogą jest też cały system który powinnismy odkryć sami związany z odpornościami przeciwników. Takiej mumii czy też szkieletowi nie zadamy zbytnich obrażeń czarami trucizn ale za to mumię jesteśmy w stanie podpalić a szkielet jest bardziej podatny na ataki bronią obuchową. Cały powyższy system sprawia, że trzeba zwracać uwagę na wiele rzeczy. Od układania run podczas walki, po ataki każdą postacią, odpowiednie ustawienie i wykorzystanie odpowiednich narzędzi.

Walka, walką a co z zagadkami? Ja rozegrałem już około czterech godzin i miałem parę momentów w których trzeba było pokombinować. Oczywiście tak jak i wcześniej mamy masę zabaw z płytkami naciskowymi, w jednej z lokacji w której jest ich dziewięć musimy ułożyć na nich odpowiedni wzrór, zakładam, że im dalej tym więcej tego typu niespodzianek nas czeka. Swoją drogą to jest dobry moment aby wspomnieć o tym, że na razie nie ma wersji Polskiej a niektóre zagadki są opisane na zwojach i trzeba mieć chociaż średni poziom języka Angielskiego aby je rozwiązać. Może brzmi to skomplikowanie, dla przykładu w jednym z pomieszczeń jest cztery nisze w ścianach a obok nich tabliczki ze słowami. Tego etapu nie udało mi się rozwikłać, chociażby dlatego, że chyba jeden z potrzebnych przedmiotów wyrzuciłem w trakcie gry. Tego się nie dowiem do momentu aż nie zadam odpowiedniego pytania wujkowi Googlowi.

Podsumowując powyższe, czy poleciłbym komuś kupno tego tytułu? Jak najbardziej tak, w szczególności tym którzy uwielbiają dungeon crawlery. Czy poleciłbym komuś kto nie zna tego typu zabawy? W sumie, też tak. Czy ta gra ma jakieś wady? W sumie jedyną rzeczą która mnie zaskoczyła to był spadek performance w lokacji z lasem, nie wydaje mi się, że było to spowodowane tym, że nagrywałem i streamowałem w tym samym czasie. No cóż, trzeba nadal pamiętać, że grałem w wersję świeżo po premierze a developerzy zapowiedzieli, że nie porzucą swojego projektu. No właśnie, mega zaletą jest to, że do Legend of Grimrock 2 będzie można tworzyć modyfikacje a już teraz jest udostepniony dungeon editor w którym możemy stworzyć loch/wyspę swoich marzeń. Jedną ze słynniejszych produkcji ze strony społeczności była próba portowania pierwszej części Eye of Beholder do Legend of Grimrock? Czy się udało? Polecam Wam sprawdzić samemu.

kładziesz itemy powiązane z tekstami na ścianie, głód-jedzenie, choroba-życie (pot), zimno-ja miałem amu chroniący przed cold, wojna-tarczę albo miecz położyłem.

frost bomb