Piszcie Tu to co moga w przyszlosci bardowie śpiewać na terenie sosari
A o to cos mojego
"Duch z cienia zrodzony, w mroku swej duszy ulotny testament chwill minionych...posłaniec o piórach nocą tkanych...uderza skrzydłami w czas i rzeczywistości bariery.
Rozrywa serca rozrywa spokój tworzy - strach, karmazynem oblane niebo woła pomsty woła w ciszy krzyku swej myśli...
ostry krzyk pradawnej piesni zła.
zimno otacza mnie umarłego pośród pentagramów magicznego ognia, mego jestestwa cienistą krainę zatopioną w morza żalu, samotności chwilami wezbranymi...nicości zapomnianj jak Ja...mag czarnych szat "

Wilk to zorganizuj konkurs poetycki w tearze w Brit jak serv wstanie

zobaczymy jednak naprawde prosze wpisujcie tu to o co prosilem ...

wilku niemamy weny ;]

bo,te pszczółke co widzicie zowją mają.... :::::::::::D

Jam ciemny jest wśród wichrów płomień boży,
lecący z jękiem w dal - jak głuchy dzwon północy -
ja w mrokach gór zapalam czerwień zorzy
iskrą mych bólów, gwiazdą mej bezmocy.

Ja komet król - a duch się we mnie wichrzy
Jak pył pustyni w zwiewną piramidę -
ja piorun burz - a od grobowca cichszy
mogił swych kryję trupiość i ohydę.


Ja - otchłań tęcz - a płakałbym nad sobą
jak zimny wiatr na zwiędłych stawu trzcinach -
jam blask wulkanów - a w błotnych nizinach
idę, jak pogrzeb, z nudą i żałobą.


Na harfach morze gra - kłębi się rajów pożoga -
i słońce - mój wróg słońce! wschodzi wielbiąc Boga.

__________________________________________

Podoba sie?

Hehe tak was wierszyk zakasowal ze nic nie mowicie.

Czas płynie posród otchłani nicości
sennie mijają chwile w zawieszeniu
ponad górami lasami walczą bogowie
na Sosari padole wielu zesztywaniłych
wielu smierci czeka

promienie swiatła o poranku
niedają wychnienia ni ulgi
wciąż koszmar powraca i sieje zniszczenie
swym nienawistnym spojrzeniem

Staneli oto rycerze W krwiste zbroje odziani
bije od nich siła i moc
rzucili wyzwanie potępionym
klingi się zwarły
w krwistym deszczu iskier walki

Oto z drugiej strony nadciąga kochorta mroku
ciska błyskawice i przeklęstwa
co obracają w niwecz wszelki żywot

I staneli przeciw nim potężni rycerze
a słońce na zbrojach stworzyło runy oporu
potężne symbole pradawnej magii
zapomnianej lub ukrytej przez pradawnych

Oto pośród czasu zniszczenia
pośród bólu i cieprpienia
wyłonił się promień nadziei
i powtali śmiertelni gdy zobaczyli jak czterech w boju
z maszkarami się ściera
z zdwojoną siła zatakowali chaosu pomioty

pod górami przelewa sie krwe w miastach płoną ognie z okien domostw
lecz zbliza sie zcas zwycięstwa
inno dzieki twej pogodnej mysli
inno dzieki twej wierze w wygraną...

<font size=-1>[ Ta wiadomość została zmieniona przez: Wilk dnia 2002-02-22 16:58 ]</font>

(nic nie powiem )

Wilk lobo dlaczego wasze posty sa u mnie puste cos mi sie zepsulo czy co?

czas czasami płata figle
smutek serce serce ściska
lecz już widzisz wersy strofy
pięsni o wojnie mroku z swiatła
potegi rycerstwem

przecierz napisane ze nic nie powiem bo mnie zamurowalo .

heh ...... hmmmmm ...... no dalej moje szare komorki
fakt ze was tyko dwie ale do wierszy zdolne !!!

"Jam jest ta jedyna, prawdziwa.
Jam jest ta, która za toba kroczy.
Jam jest ta, która ci krwi utoczy.

-Czuje ją za sobą. Zimna. Sroga.
Nic nie poradze ... boję się.
W dzień jest znośnie, lecz noc...
Strach, ból, niemoc.-

On jest tym, który był wielki.
On jest tym, który miał władze.
On jest tym, który sie obejrzał.
On jest tym, który ja zobaczył.
On jest tym, który więcej nic nie ujrzał."

Bóg mściwy wyrwał ten mój serca kwiat
i wśród jaskiń księżyca pustyni
duchy wężów się wzniosły w las pinii -
a ze skał niebosiężnych, gdzie był chram,
patrzył na mnie fosforyczny zimny gad -
ze skał, gdzie się tuli śmierć do bram.

i jak ???

Czarny Bard



Dlaczego świat mnie nienawidzi

Czemu ilekroć widzę słońce

Czuję się potrzebny

Wpadam w Czarną Hańczę

Swoich zapędów

Zasad pozbawionych umysłu

Czuję, tęsknię, potrzebuję

Jednak mówię &#8222;NIE!&#8221;

Zaraz potem ból

I delikatną ulgę

lecz ulga jest chwilowa

potem już tylko żal

nad spalonym poematem rozwiewanym

rzucanym w porywach wiatru

po tym co straciłem



Mag wyobcowany poza

Swoim światem swym wymiarem

Dostrzegam tą jedną jedyną

Lecz o tym się dowiaduję

za późno



Zbyt szybko zalewają mnie fale

Codzienności graniczącej z snem

Zawsze tracę powietrze

Zamyka się mi

Nad głową tafla czarnego jeziora

Przepastnego i nienawistnego

Wyrywa strzępy powietrza

Dusi serce nie pokorne

Ku aksamitowi chmur różnicowych

Płyną łzy

Łzy chłopaka

Co zapomniał jak się kocha

-------------
jestem bardzo zadowolony z twórczości bardów

<font size=-1>[ Ta wiadomość została zmieniona przez: Wilk dnia 2002-02-22 17:19 ]</font>

"Ściezka sprawiedliwości wiedzie przez nieprawości samolubnych i tyranie złych ludzi. Błogosławiony ten, co w imię miłośierdzia i dobrej woli prowadzi słabych doliną ciemności. Bo on jest stróżem brata twego i znalazcą zaginionych dzieci. I dokonam na tobie srogiej pomsty w zapalczywym gniewie i na tych, którzy chca zatruc i zniszczyć moich braci. I poznasz, że ja jestem Pan, kiedy wywre na tobie swoją pomste.

I poczu winny gniew Pana jego, poczu gniew gdyż wystąpił przeciw Niemu. Za swoją tyranię, nieprawość i samolubstwo.
Zszedł Pan na ziemie, którą stworzył i wynagrodził godnych i prawych. Obdarzył ich szczęściem i dobrobytem.
Lecz odchodząc zostawił przestrogę dla potomnych : 'Niechaj wszyscy pamiętają, że jam jest PAN, że karam niegodziwych i nagradzam dobrych ... "
I zapowiedział On swój powrót by ponownie uczynić poczatek na tym plugawym świecie..."

Cudowna jej postać na zawsze pozostanie
juz tylko w mej pamięci, me pieknę kochanie...
odeszła na zawsze, już nigdy nie powróci,
głupi jednak ten, co się teraz smuci,
zbroje przyodziałem, miecz co krwi zapragnął,
bogowie zapewne rok najbliższy przeklną...

Rok ten bowiem upieczentowanym będzie,
przez ostrze mej broni, pięknej w każdym względzie,
Posoka barwy zachodzącego słońca,
pokryje te ziemie jak może bez końca.

A wszystko to po to, by dołączyć do mej Pani,
Lilith ją nazwali, lecz na zawsze wygnali,
Z objęć tego świata, niech przeklętym będzie,
Ale zemsta już blisko - takie me orędzie!

A teraz cosik mniej przygnebiajacego
_______________________________________

Dość frasunkom i ciężkiej naszej doli,
Stop wszystkim, których serce teraz boli,
Koniec udręk, rozumu ciężarom,
Zaniechajmy wtenczas wszelkim wahaniom,
Odrzućmy spory, które Czas zagłębi,
Poczujmy wolność lecących gołębi,
Niechaj życie nasze zmieni swój kierunek,
Na głowy włóżmy winorośli wianek,
Choć na parę minut, chwil następnych kilka,
Przemieńmy się razem w szalonego wilka!

Gdym razu pewnego blask księżyca badał,
Chłód nocny mnie przeszył i w te słowa gadał:
-Witaj człowiecze, czy mnie poznajesz!
Jam jest tym co śmierci wielkie nosi miano
Przybywam do ciebie w tę noc gwieździstą,
By duszy twej marne zebrać żniwo!
Żyłeś lat wiele dumny pyszałku
I wieleś uciech doświadczył w swym ciele.
Teraz godzina wybiła ostatnia,
Blask kosy twoje rozwieje iluzje.


Podążaj mym śladem w odmęta wieczyste,
W otchłani czarnej zatracenie!
Tam monarcha zasiada niekoronowany,
Siłą wyniesion na piedestał władzy.


Okrutnym wzrokiem mierzy swe włości,
Lecz sług swych życzliwym nagradza skinieniem!
Tyś był mu wierny, zwierzu plugawy,
Karm się wiec teraz, w Piekła sprośnościach!!!